olejek sosnowyAromaterapia znana jest od tysięcy lat. Już ludzie pierwotni używali dymu z palonego drzewa, aby wyprowadzić człowieka w stan euforii, ekstazy czy uśpienia. Szamani wielu szczepów obydwóch Ameryk stosowali praktyki "okadzania chorych" aromatycznymi dymami, jako formę leczenia czy odpędzenia złych duchów. Aromaterapię stosowano w starożytnych państwach i kulturach takich jak Babilon, Grecja, Rzym czy średniowiecznej Europie o czym może świadczyć liczba spalonych na stosie pod pretekstem uprawiania czarów. Wówczas chorobę postrzegano jako stan zachwiania równowagi ducha i umysłu lub działania różnorodnych bóstw. Dlatego pierwsze próby leczenia miały na celu poprzez miłą woń kadzideł udobruchać bogów lub przywrócić zachwianą równowagę. Tradycyjna medycyna hinduska od początku swojego istnienia bazuje na roślinach i przygotowanych z nich wyciągach. Buddyjski władca z III wieku p.n.e Ashoka usystematyzował i złożył wiele upraw do dziś stosowanych roślin leczniczych. W Chinach naturalne metody leczenia i aromaterapia są wciąż praktykowane i pielęgnowane, zachowując przy tym bardzo stare tradycje, a receptury tworzenia lekarstw i olejków przekazywane były z pokolenia na pokolenie. Najwcześniejsze przekazy, dotyczące ziół, zawarto w Żółtej Księdze cesarskiej medycyny wewnętrznej, która powstała w XX wieku p.n.e. Termin aromaterapia wszedł po raz pierwszy do słowników dzięki francuskiemu aptekarzowi i chemikowi Rene Maurice Gattefosse, który opublikował książkę po tym właśnie tytułem w 1928r. Pracując w swoim laboratorium dotkliwie się poparzył i odruchowo włożył rękę do miski z cieczą. olej z nasion czarnej różyPoczuł ulgę, a rana goiła się niezwykle szybko. Płynem tym był naturalny olejek lawendowy. ten wypadek uzmysłowił mu, że właściwości naturalnego olejku są znacznie skuteczniejsze niż antyseptyki chemiczne stosowane w tych samych produktach. Rzeczywistym odkrywcą aromaterapii był arabski lekarz Abu Ali Ibn Sina - największy lekarz świata Islamu, żyjący w latach 980-1037 n.e. Był człowiekiem wszechstronnie uzdolnionym, zajmował się alchemią, był osobistym medykiem kalifów bagdadzkich oraz nauczycielem, lekarzem szpitala w Bagdadzie. Opisał 800 leczniczych roślin tłumacząc je na język hinduski, tybetański i chiński. Napisał również podręcznik do masażu, zawierający dokładny opis technik łudząco podobne do stosowanych we współczesnej medycynie sportowej. Wynalazł metodę stosowania wyciągów pomocą przy leczeniu złamań kończyn i korygowaniu wad budowy ciała. Jednak jego największą zasługą z punktu widzenia aromaterapii było odkrycie metod destylacji olejków eterycznych. Kontynuatorem i propagatorem idei stosowania aromaterapii był Nicholas Culpeper. Chcąc udostępnić wiedzę na temat zastosowania roślin leczniczych zwykłym ludziom przełożył łacińską Farmokopeje na język angielski. Księga określana jest w języku potocznym jako Zielnik Clupepera. Oprócz spisów roślin i miejsc ich występowania zawiera ona szereg wskazówek na temat przygotowania roślin do sporządzenia naparów, maści czy masowania. Godny uwagi jest stosunek medycyny Wschodu, gdzie ziołolecznictwo jest kultywowane w tradycji od tysięcy lat po dziś dzień.